Badanie ultrasonograficzne gałki ocznej to nieinwazyjna, bezbolesna procedura, pozwalająca na zidentyfikowanie wszelkich zmian zachodzących wewnątrz oka oraz ocenę anatomicznych struktur sąsiadujących z gałką oczną. Prezentujemy poniżej najważniejsze informacje na temat tego badania – od jego celu i metodologii, do potencjalnych przeciwwskazań.
Ultrasonografia oka to zaawansowana diagnostyka obrazowa służąca do analizy wnętrza gałki ocznej oraz przyległych do niej tkanek. Takie badanie pozwala nie tylko na identyfikację patologicznych zmian, ale także na monitorowanie parametrów takich jak unaczynienie, ruchomość, kształt czy wielkość oka. Ze względu na swoją nietoksyczność i brak negatywnego wpływu na zdrowie pacjenta, jest to badanie w pełni bezpieczne, które można powtarzać wielokrotnie.
W przypadku korzystania z prywatnej służby zdrowia skierowanie na USG oka nie jest wymagane. Niemniej jednak, istotne jest dla pacjenta zrozumienie powodów dla których lekarz zleca takie badanie – to ułatwia przeprowadzenie procedury i późniejszą interpretację wyników.
W praktyce ultrasonografii oka rozróżnia się dwie techniki badawcze. Pierwsza z nich, projekcja A, polega na analizie odbić wąskiej wiązki ultradźwięków od struktur znajdujących się na jednej linii. Dzięki temu możliwa jest ocena długości gałki ocznej oraz poszczególnych struktur wewnątrz niej. To kluczowe badanie m.in. w procesie kalkulacji mocy sztucznej soczewki, która ma zostać wszczepiona pacjentowi podczas operacji zaćmy.
Druga technika to projekcja B, oferująca dwuwymiarowy obraz, czyli przekrój oka i oczodołu na wybranej płaszczyźnie. Projekcja B jest szczególnie przydatna w diagnozowaniu pacjentów z zaawansowaną zaćmą, gdzie standardowe urządzenia optyczne (np. oftalmoskop) nie pozwalają na przeanalizowanie tylnej części gałki ocznej. W ramach tej metody możliwe jest również wykonanie ultrasonografii trójwymiarowej, która polega na złożeniu obrazów typu B przy pomocy specjalistycznego oprogramowania, tworząc przestrzenny obraz różnych struktur ocznych.