Półpasiec jest chorobą charakteryzującą się bólem i wysypką skórną w postaci pęcherzy. Ta infekcja wirusowa zwykle atakuje jedną stronę ciała, szczególnie twarz i tułów. Osoby starsze i o osłabionej odporności są na nią bardziej narażone. Pierwszymi oznakami są uczucia pieczenia, swędzenia, mrowienia i kłucia, a po kilku dniach na skórze pojawiają się małe, czerwone plamy i pęcherzyki. Ciekawi nas wszakże co wywołuje tę chorobę, czy jest zakaźna oraz czy można jej uniknąć?
Infekcja wirusowa, jaką jest półpasiec, jest wywoływana przez tego samego wirusa, który powoduje ospę wietrzną. Zazwyczaj dotyka ona pojedynczego zwoju nerwu czuciowego i powierzchni skóry dostarczanej przez ten nerw. Należy jednak podkreślić, że półpasiec może się rozwinąć tylko u osób, które wcześniej przechodziły ospę wietrzną. Wirus półpaśca może być niewykrywalny przez wiele lat, nie oznacza to jednak gwarancji zachorowania. Niekiedy wirus może reaktywować się kilkakrotnie z powodów, które nie są jeszcze w pełni zrozumiałe. Wirus przemieszcza się wzdłuż włókien nerwowych, powodując półpasiec. Szczególnie narażone na tę chorobę są osoby po 50 roku życia, ale może ona wystąpić w każdym wieku. Półpasiec trwa zwykle od 2 do 4 tygodni i jest zakaźny do momentu wyschnięcia i zasklepienia pęcherzy, co zazwyczaj następuje po 7-10 dniach. Po zniknięciu pęcherzy mogą pozostawać na skórze drobne blizny.
Objawy półpaśca zazwyczaj obejmują jedną stronę ciała. Wysypka często rozwija się jako pas pęcherzy, który owija się wokół lewej lub prawej strony tułowia. Ból jest zazwyczaj pierwszym wyraźnym objawem półpaśca – niekiedy jest on bardzo intensywny, a jego umiejscowienie może być mylące prowadząc do błędnej diagnozy chorób serca, płuc lub nerek. Niektóre osoby mogą doświadczać tylko bólu, bez typowej dla półpaśca wysypki!
Leczenie półpaśca rozpoczyna się u lekarza pierwszego kontaktu, a czasem także u dermatologa lub okulisty, w przypadku, gdy pęcherze pojawiają się blisko oka. Warto wiedzieć, że od osoby chorej na półpasiec można zarazić się drogą kropelkową, zwłaszcza gdy osoba ta wcześniej nie chorowała na ospę. Wirus ospy wietrznej i półpaśca rozprzestrzenia się, gdy inne osoby mają bezpośredni kontakt z płynem z pęcherzyków. Jeśli płyn ten jest zakryty, lub jeśli minęło kilka dni od pojawienia się strupów, prawdopodobieństwo transmisji choroby jest małe.
Osoby chore na półpasiec powinny unikać dotykania swoich pęcherzy i często myć ręce, aby uniknąć zarażenia innych osób. Istotne jest również unikanie przebywania w pobliżu osób szczególnie narażonych na zakażenie, takich jak kobiety w ciąży i osoby z osłabionym układem odpornościowym. Półpasiec nie rozprzestrzenia się podczas kaszlu czy kichania, tylko bezpośredni kontakt z płynem z pęcherzy może przenosić wirusa.
Podsumowując, warto podkreślić, że półpasiec może wystąpić tylko u osób, które wcześniej były narażone na wirus ospy wietrznej i półpaśca. Choroba ta rzadko występuje u osób zaszczepionych na tę chorobę. Występowanie półpaśca jest związane przede wszystkim z wiekiem – rzadko występuje u dzieci, znacznie częściej u osób starszych, co wiąże się ze spadkiem odporności wraz z wiekiem. Około 50% wszystkich przypadków półpaśca występuje u dorosłych w wieku 60 lat i starszych.