Znaczenie i zastosowanie kwasu migdałowego w kosmetologii i medycynie - 1 2024

Znaczenie i zastosowanie kwasu migdałowego w kosmetologii i medycynie

Kwas migdałowy może być mniej popularny niż jego kuzyni w rodzinie alfa-hydroksylowych kwasów, znanych jako kwasy AHA, ale zyskał na znaczeniu dzięki swojej delikatności zmniejszającej ryzyko nieprzyjemnych efektów ubocznych. Chociaż jest łagodny, kwas migdałowy jest skuteczny zarówno w kosmetyce, jak i dermatologii, co czyni go polecane produktem dla szerokiej grupy osób.

Znaczenie kwasów AHA w kosmetologii jest niewątpliwe. Przez wprowadzenie nowych metod złuszczania skóry, takich jak peeling enzymatyczny, pozwoliły one na chemiczne usuwanie zewnętrznych warstw skóry bez potrzeby stosowania tarcia. Możliwości tej metody są nieograniczone, mimo jej teoretycznej prostoty.

Historia odkrycia kwasu migdałowego sięga 1831 roku i wiąże się z niemieckim farmakologiem Ferdinandem Ludwigiem Wincklerem. Prowadząc badania nad amigdaliną, cyjanogennym glikozydem zawartym w gorzkich migdałach, którego spożywanie może być toksyczne dla ludzi, Winckler odkrył kwas migdałowy. Jest to związek chemiczny o strukturze C6H5CH(OH)CO2H, który w czystej postaci ma formę białych kryształów rozpuszczalnych w wodzie.

Obecnie, kwas migdałowy jest najczęściej pozyskiwany przez kwasową hydrolizę mandelonitrylu, związku znajdującego się w nasionach pewnych roślin. Inny, bardziej innowacyjny sposób produkcji zakłada użycie genetycznie modyfikowanych drożdży na glukozie!

Mimo że kwas migdałowy jest najbardziej znany ze swojego zastosowania w dermatologii i kosmetologii, ma też istotne miejsce w medycynie. W farmakologii, jest prekursorem wielu ważnych leków, takich jak homatropina stosowana w okulistyce czy cyclandelate, preparat rozszerzający naczynia krwionośne używany w leczeniu zaburzeń krążenia, chromania przestankowego oraz choroby Raynaud.

Kwas migdałowy ma również silne działanie przeciwbakteryjne i jest czasem stosowany jako antybiotyk doustny, zwłaszcza przy infekcjach układu moczowego spowodowanych przez bakterie Gram-ujemne oraz niektóre szczepy bakterii Gram-dodatnich. Badania laboratoryjne wykazały także jego zdolność do neutralizowania Staphylococcus aureus, szczególnie groźnej bakterii powodującej ciężkie infekcje skórne.